Prolog

Sam Davies nie miał łatwego życia.
W wieku 15 lat wylądował na ulicy po tym jak wyrzucili go z domu przybrani rodzice. Już od roku błąkał się po Los Angeles niemal bez celu, przymierając głodem, brudny śpiący często pod gołym niebem.
Nie spotkał w swojej przymusowej wędrówce nikogo życzliwego a nie raz z powodu drobnej budowy i niemal dziewczęcej urody pakował się w kłopoty.

Tak było i tym razem. Uciekał właśnie przed 3 pijanymi napalonymi facetami. Niestety źle skręcił i stał teraz przerażony w ślepym zaułku starając się nie płakać. Mógł schować się za kontenerem ale tam już ktoś był. Pijak jednak nie obudziła by nawet bomba więc chłopiec nie miał najmniejszych szans. I tak przez długi czas miał szczęście. Teraz wiedział jednak że to koniec. Może nawet zabiją go po wszystkim.
Słyszał ich coraz bliżej i skulił się przy ścianie.  Zamknął oczy i ...czekał.
-Daj rękę- odezwał się kobiecy głos. Zerwał się na równe nogi
-Ale...- zaczął i wstał. W zaułku był tylko on i kobieta po 30 uśmiechająca się do niego zapraszająco
-Proszę- każdy byłby  lepszy od tamtych trzech i dlatego wyciągnął do niej drżącą dłoń- Trzymaj się mocno- powiedziała jeszcze i nagle wszystko zaczęło wirować i znikać. Znów musiał zamknąć oczy by nie dostać mdłości. Przez chwilę nawet przyszło mu do  głowy że już nie żyje
-Jesteśmy na miejscu- znów usłyszał tą kobietę i uchylił powieki. Znalazł się w przestronnym salonie a na fotelu siedziała długo włosa kobieta z dużą księgą na kolanach i kubkiem czegoś gorącego w ręce
-Witaj Sam- uśmiechnęła się do niego promiennie- jestem Piper a to moja siostra Paige
-Skąd znasz moje imię- powiedział nieufnie instynktownie cofając się w stronę drzwi
-Usiądź, na pewno jesteś głodny- odezwała się Piper i wstała- Wszystko wyjaśnimy ci za chwilę
-Nie musisz się obawiać- Paige położyła mu rękę na ramieniu. Aż podskoczył
-Dziękuję za uratowanie- wyjąkał po chwili i dał się delikatnie poprowadzić na kanapę. Dopiero teraz zauważył że na stoliku są kanapki
-To drobiazg- machnęła ręką i nagle ktoś zdematerializował się w pokoju i miotał kulami w stronę czegoś co zmaterializowało się tuż za nim
-Wyatt!- Krzyknęła Piper
-Przepraszam mamo- ostatnia postać zniknęła- śledziły mnie-i odwrócił się w stronę Sam'a który nie wiedząc co ma o tym wszystkim myśleć. Wciąż przerażony na widok przystojnego młodego mężczyzny po prostu stracił przytomność.